kłamać (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈkwãmaʨ̑], AS: [ku̯ãmać], zjawiska fonetyczne: nazal.
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. skłamać)

(1.1) świadomie mówić nieprawdę
odmiana:
(1.1) koniugacja IX
przykłady:
(1.1) Ewa bardzo nie lubi, gdy jej dzieci kłamią.
(1.1) Aleksander kłamał mówiąc, że ukończył studia.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) blagować, dawać fałszywe świadectwo, łgać, mówić nieprawdę, okłamywać, sypać piaskiem w oczy; pot. bajerować, bajtlować, bujać, kitować, kręcić, mydlić oczy, odwracać kota ogonem, picować, robić z gęby cholewę, szklić oczy, ściemniać, wstawiać bajer, wstawiać banialuki, prawić duby smalone; eufem. koloryzować, mijać się z prawdą, oszczędnie gospodarować prawdą
antonimy:
(1.1) mówić prawdę; odkłamać
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kłamliwość ż, kłamstwo n, kłamstewko n, kłam m, kłamca m, kłamczuch m, kłamczucha ż, kłamczuszek m, kłamczuszka ż, kłamanie n, skłamanie n, okłamywanie n, okłamanie n, odkłamywanie n, odkłamanie n, kłamliwość ż, zakłamanie n
czas. skłamać dk., okłamywać ndk., okłamać dk., odkłamywać ndk., odkłamać dk.
przym. kłamliwy, zakłamany, kłamny
przysł. kłamliwie
związki frazeologiczne:
kłamać jak najętykłamać jak z nut • kłamać sobie / kłamać samemu sobie • kłamać przed sobą / kłamać przed sobą samym • kłamać aż się kurzy • diabeł kusić kusi, ale nigdy nie kłamie • przysłowie nie kłamie • dobra krew nie umie kłamać
etymologia:
prasł. *klamatichwiać, kołysać, oszukiwać[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kłamać” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.