wprawiać (język polski)

wymowa:
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. wprawić)

(1.1) umocowywać coś w czymś[1]
(1.2) powodować jakiś stan psychiczny[1]
(1.3) ćwiczeniami wdrażać kogoś, coś do czegoś[1]

czasownik zwrotny niedokonany wprawiać się (dk. wprawić się)

(2.1) wywoływać u siebie jakiś stan psychiczny
(2.2) ćwiczyć, aby nabyć wprawy
odmiana:
(1.1-3) koniugacja I
(2.1-2) koniugacja I
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) wprawiać oczko do pierścionka • wprawiać zęby
(1.2) wprawiać w dobry humor / nastrój • wprawiać w osłupienie
(2.1) wprawiać się w dobry humor / nastrój
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wprawa ż, wprawienie n, wprawianie n
czas. wprawić
związki frazeologiczne:
wprawiać w ruch
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 3 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „wprawiać” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.