wprawa (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈfprava], AS: [fprava], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) biegłość w wykonywaniu czegoś, nabyta w wyniku ćwiczeń, powtarzania jakiejś czynności
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik wprawa dopełniacz wprawy celownik wprawie biernik wprawę narzędnik wprawą miejscownik wprawie wołacz wprawo - przykłady:
- (1.1) Tomek doszedł do wielkiej wprawy w rzucaniu pinezkami do celu.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) nabrać wprawy • dojść do wprawy
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wprawka ż, wprawność ż
- czas. wprawiać ndk., wprawić dk.
- przym. wprawny
- przysł. wprawnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) skill
- hiszpański: (1.1) destreza ż, práctica ż, habilidad ż
- niemiecki: (1.1) Übung ż, Routine ż
- rosyjski: (1.1) навык m
- szwedzki: (1.1) vana w
- włoski: (1.1) dimestichezza ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.