sznyt (język polski)

sznyty (1.1)

wymowa:

IPA: [ʃnɨt], AS: [šnyt]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) pot. środ. cięcie lub blizna po samookaleczeniu^[1]; zob. też sznyt (blizna) w Wikipedii

(1.2) wygląd albo sposób bycia charakterystyczny dla pewnego środowiska i uznawany przez nie za najwłaściwszy lub elegancki^[1]

(1.3) poligr. zob. sznyt formatowy

(1.4) przest. modny, szykowny krój

(1.5) przest. eleganckie zachowanie czy styl

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	sznyt	sznyty
dopełniacz	sznytu	sznytów
celownik	sznytowi	sznytom
biernik	sznyt	sznyty
narzędnik	sznytem	sznytami
miejscownik	sznycie	sznytach
wołacz	sznycie	sznyty

przykłady:

(1.1) Jakiś sierżant się pytał: nałogi, czy jakieś sznyty na rękach mam, czy ćpam, po czym stwierdził, że będę dobry jako mechanik czołgu T-55^[2].

(1.2) Wobec dokonań Halskich i Maurerów, chamski sznyt porucznika Borewicza trąci już nieco myszką^[3]

składnia:

kolokacje:

(1.1) robić / zrobić sobie sznyty

synonimy:

(1.5) elegancja, szyk, wytworność

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. sznita ż, sznytowanie n, sznycik mrz

czas. sznytować ndk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) niem. Schnitt → cięcie, krój, wykrój

uwagi:

tłumaczenia:

• duński: (1.1) snitsår n

źródła: