sfora (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈsfɔra], AS: [sfora]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) duże stado psowatych (psów, wilków)
- (1.2) łow. para psów gończych prowadzonych razem na polowanie[1]
- (1.3) daw. łow. rzemień lub sznur na którym prowadzono psy gończe[1]
- (1.4) pogard. pejor. zgraja ludzi
- (1.5) st.pol. zgoda
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik sfora sfory dopełniacz sfory sfor / sfór[2] celownik sforze sforom biernik sforę sfory narzędnik sforą sforami miejscownik sforze sforach wołacz sforo sfory - przykłady:
- (1.4) W tajemnicy, z okolicy, schodzą się sfory zmor[3].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.3) smycz
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wysforowanie n, wysforowywanie n, sforowanie n, sforność ż, niesforność ż
- czas. wysforować dk., wysforowywać ndk., sforować ndk.
- przym. sforny, niesforny
- przysł. sfornie, niesfornie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) por. wataha
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) kennel, pack
- francuski: (1.1) meute ż
- hiszpański: (1.1) jauría ż
- nowogrecki: (1.1) σκυλολόι n
- rosyjski: (1.1) свора ż; (1.2) свора ż; (1.3) свора ż; (1.4) свора ż
- źródła:
- 1 2 Bożena Głowacka, Wyrażenia łowieckie w mowie potocznej, „Poradnik Językowy” nr 2/1949, s. 25.
- ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
- ↑ W. Waglewski, Sfora zmor.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.