rygiel (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) techn. rodzaj mechanizmu zamykającego, metalowy pręt lub sztabka wsuwane do odpowiedniego otworu lub skobla

(1.2) techn. przesuwny element blokujący ruch innych części mechanizmu lub maszyny

(1.3) bud. pręt konstrukcyjny poziomy albo pochyły, który łączy słupy drewnianego szkieletu budowlanego lub belka dzieląca szkielet ściany na mniejsze części czy też wydzielająca w niej otwory okienne albo drzwiowe

(1.4) geol. wał odgradzający kocioł polodowcowy od niższego piętra doliny lub odseparowujący jeziora

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) zasuwa

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. ryglować ndk., zaryglować dk.

przym. ryglowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Riegel^[1] < śwn. regel < swn. rigel

w języku staro-wysoko-niemieckim prawdopodobne zapożyczenie z łac. rēgula (możliwie za pośrednictwem prarom. *regula), jednak niektóre źródła, wskazując na rodzaj męski, sugerują spokrewnienie z takimi niemieckimi wyrazami, jak Reck (→ drążek), regen (→ lekko poruszać), Reh (→ reja) lub Reihe (→ szereg)^[2]

por. niderl. richel, wilam. rejgel, zobacz też: reguła

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) bolt; (1.3) nog / nogg, nogging, nogging-piece
• niemiecki: (1.1) Riegel m
• rumuński: (1.1) zăvor n

źródła: