obyczaj (język polski)

wymowa:

IPA: [ɔˈbɨʧ̑aj], AS: [obyčai ̯] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) powszechnie przyjęty, tradycyjny sposób postępowania w danych okolicznościach^[1]

(1.2) nawyk, sposób postępowania, zachowania charakterystyczny dla danego człowieka lub zwierzęcia^[1]

(1.3) zazwyczaj w liczbie mnogiej: sposób życia, zasady, którymi ktoś się kieruje^[1]

(1.4) daw. jęz. tryb^[2]

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	obyczaj	obyczaje
dopełniacz	obyczaju	obyczajów
celownik	obyczajowi	obyczajom
biernik	obyczaj	obyczaje
narzędnik	obyczajem	obyczajami
miejscownik	obyczaju	obyczajach
wołacz	obyczaju	obyczaje

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.4) obyczaj ukazujący / złączający / żądający^[2]

synonimy:

(1.1) ceremoniał, obrządek, ryt, rytuał, tradycja, zwyczaj, konwenans, konwencja, usus, uzus^[3]

(1.2) zwyczaj, przyzwyczajenie

(1.3) postępowanie, sposób bycia, sposób życia, styl życia, zachowanie^[3]

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. obyczajówka ż, obyczajowość ż, obyczajność ż

przym. obyczajowy, obyczajny

przysł. obyczajowo, obyczajnie

związki frazeologiczne:

kobieta lekkich obyczajów • jak każe obyczaj • co kraj, to obyczaj • choć ma piękne obyczaje, kto pyszny, brzydkim się staje

etymologia:

prasł. *obyčajь < prasł. *obvykějь^[4]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) custom; (1.2) habit; (1.3) morals, way of life, mores
• esperanto: (1.1) moro
• jidysz: (1.1) קבלה ż (kabole), נוסח m (nusech)
• rosyjski: (1.1) обы́чай m, поря́док m, укла́д m, тради́ция ż; (1.2) обы́чай m, привы́чка ż, пова́дка ż, обыкнове́ние n; (1.3) обы́чай m, укла́д m, о́браз жи́зни m, но́рма ż
• rumuński: (1.1) obicei n; (1.2) obicei n

źródła: