niespokojniczek (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw., zdrobn. od niespokojnik^[1]

rzeczownik, forma fleksyjna

(2.1) lm D. niespokojniczka

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	niespokojniczek	niespokojniczkowie[1] / niespokojniczki[2]
dopełniacz	niespokojniczka	niespokojniczków
celownik	niespokojniczkowi	niespokojniczkom
biernik	niespokojniczka	niespokojniczków
narzędnik	niespokojniczkiem	niespokojniczkami
miejscownik	niespokojniczku	niespokojniczkach
wołacz	niespokojniczku	niespokojniczkowie / niespokojniczki

przykłady:

(1.1) Co najmniej od 1607 r. (nie wcześniej niż w 1604), ministrem w Wyszynie był Andrzej Vitalis, „człowiek dziwacznych humorów. Niespokojniczek, z bracią zawsze alterkacyje miewał. Braci starszej kłopoty zadawał”. Kłopoty te polegały między innymi na tym, że seniorowie musieli łagodzić nieporozumienia między nim a patronem^[3].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. niespokojność ż, niespokojenie n, niespokojnik m, niespokojnicki m, niespokojnica ż, niespokojniczka ż, niespokojnicka ż, nieuspokojenie n, nieuspokajanie n, niezaspokojenie n, niezaspokajanie n, uniespokojenie n

czas. niespokoić ndk., uniespokoić dk.

przym. niespokojny

przysł. niespokojnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. niespokojnik + -iczek

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) dla języków nierozróżniających zdrobnień zobacz listę tłumaczeń w haśle: niespokojnik

• rosyjski: (1.1) гомоза, гомоюнъ, блажной

źródła: