miedza (język polski)
miedza (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈmʲjɛʣ̑a], AS: [mʹi ̯eʒa], zjawiska fonetyczne: zmięk.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) roln. wąski pas ziemi będący granicą między obszarami rolnymi, działkami budowlanymi; zob. też miedza w Wikipedii
- (1.2) hist. archit. przestrzeń między zębami blanek, czyli merlonami
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik miedza miedze dopełniacz miedzy miedz celownik miedzy miedzom biernik miedzę miedze narzędnik miedzą miedzami miejscownik miedzy miedzach wołacz miedzo miedze - przykłady:
- (1.1) (…) A wszystko przepasane, jakby wstęgą, miedzą • Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą.[1]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) spór / walka o miedzę • kłócić się / walczyć o miedzę • rosnąć na miedzy
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. miedzuch m
- przym. miedzowy, miedzuchowy
- związki frazeologiczne:
- graniczyć / sąsiadować / mieszkać o miedzę • spać jak zając pod miedzą • tłumaczyć jak chłop krowie na miedzy • zgubić serce pod miedzą
- etymologia:
- prasł. *medja[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) balk; (1.2) crenel
- bułgarski: (1.1) межда ż
- czeski: (1.1) mez ż
- dolnołużycki: (1.1) mjaza ż
- niemiecki: (1.1) Feldrain m
- ukraiński: (1.1) межа ż
- wilamowski: (1.1) raeja m, rǡja m, raja m
- źródła:
- ↑ Adam Mickiewicz Pan Tadeusz, Inwokacja
- ↑ Jan Rozwadowski, O zjawiskach i rozwoju języka. O rozwoju fonetycznym, „Język Polski i Poradnik Językowy” nr 2/1916, s. 41.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.