blanki (język polski)
blanki (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈblãŋʲci], AS: [blãŋʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -nk-
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
- (1.1) archit. szereg prostokątnych, zębatych występów wieńczących mur obronny; zob. też blanki w Wikipedii; zob. też Blanki w Encyklopedii staropolskiej
rzeczownik, forma fleksyjna
- (2.1) lm od: blank
- (2.2) lm od: blanka
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) blankowanie, krenelaż
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) zwieńczenie
- hiponimy:
- (1.1) blanki gibelińskie, blanki gwelfowskie
- holonimy:
- meronimy:
- (1.1) ząb, merlon
- wyrazy pokrewne:
- czas. blankowanie ndk.
- rzecz. blankowanie n
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) niem. dial. blanke, niem. Planke (dyl, gruba deska) z p.łac. planca (deska)[1][2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- niemiecki: (1.1) Zinnen lm
- źródła:
- ↑ Hasło „blank II” w: Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 35.
- ↑
Hasło „blanka” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.