marynarka (język polski)

oficer marynarki (1.2) wkłada marynarkę (1.1)
wymowa:
IPA: [ˌmarɨ̃ˈnarka], AS: [marỹnarka], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. pob.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kraw. rodzaj męskiej kurtki, noszonej jako część garnituru lub munduru
(1.2) wojsk. wojska walczące na wodzie
(1.3) ogół statków, infrastruktury i ich obsługi przeznaczonych do jednego celu
(1.4) rzad. neol. kobieta należąca do załogi okrętu[1]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Zbigniew wygląda bardzo elegancko w tej marynarce.
(1.2) Mój ojciec służył w marynarce, był marynarzem na niszczycielu.
składnia:
kolokacje:
(1.1) marynarka dwurzędowa / jednorzędowazakładać / nosić marynarkę
(1.2) wstąpić / zaciągnąć się do marynarki • służyć w marynarce
(1.3) marynarka wojenna / handlowa
synonimy:
(1.1) reg. śl. kabot
(1.3) flota; hist. armada
antonimy:
(1.1) spodnie
(1.2) armia
hiperonimy:
(1.1) ubranie
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. marynarz mos
(1.1) zgrub. marynara ż
przym. marynarkowy, marynarski, marynistyczny
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. marynarz + -ka
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ubrania
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „marynarka” w: Słownik nazw żeńskich polszczyzny, pod red. Agnieszki Małochy-Krupy, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2015, ISBN 978-83-229-3465-4.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.