kanclerz (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) polit. tytuł szefa rządu w niektórych krajach, np. w Austrii czy Niemczech
- (1.2) adm. tytuł urzędnika zarządzającego pracą kancelarii, sprawami administracyjno-organizacyjnymi
- (1.3) hist. (w dawnej Polsce) tytuł dostojnika kierującego kancelarią panującego, dodatkowo od XV w. sprawującego obowiązki ministra spraw wewnętrznych i zagranicznych
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kanclerz kanclerze dopełniacz kanclerza kanclerzy / rzad. kanclerzów[1] celownik kanclerzowi kanclerzom biernik kanclerza kanclerzy / rzad. kanclerzów narzędnik kanclerzem kanclerzami miejscownik kanclerzu kanclerzach wołacz kanclerzu kanclerze - przykłady:
- (1.1) Helmut Kohl był kanclerzem Republiki Federalnej Niemiec.
- (1.3) Uriel Górka, kanclerz wielki koronny i biskup poznański, uchodził za mecenasa kultury humanistycznej.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) lord kanclerz • kanclerz federalny • kanclerz rzeszowy • Żelazny Kanclerz
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kancelaria ż, kanclerstwo n, kanclerzanka ż, kanclerzyna ż
- przym. kancelaryjny, kanclerski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) chancellor; (1.2) chancellor, vice-chancellor
- białoruski: (1.1) канцлер m
- czeski: (1.1) kancléř m
- francuski: (1.1) chancelier m
- hiszpański: (1.1) canciller m
- niemiecki: (1.1) Kanzler m / Kanzlerin ż
- nowogrecki: (1.1) καγκελάριος m
- rosyjski: (1.1) канцлер m
- słowacki: (1.1) kancelár m
- włoski: (1.1) cancelliere m
- źródła:
- ↑
Hasło „kanclerz” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.