kancelaria (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌkãnʦ̑ɛˈlarʲja], AS: [kãncelarʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) urz. komórka organizacyjna zajmująca się pismami urzędowymi; zob. też kancelaria w Wikipedii

(1.2) urz. pokój, w którym pracownicy zajmują się sprawami administracyjnymi

(1.3) pot. pracownicy kancelarii (1.1)

(1.4) przest. dokumenty zgromadzone w kancelarii (1.1)

(1.5) hist. miejsce urzędowania kanclerza

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kancelaria	kancelarie
dopełniacz	kancelarii	kancelarii
celownik	kancelarii	kancelariom
biernik	kancelarię	kancelarie
narzędnik	kancelarią	kancelariami
miejscownik	kancelarii	kancelariach
wołacz	kancelario	kancelarie

przykłady:

(1.2) W kancelarii parafialnej proboszcz zapytał się, jak chcą dać na imię dziecku.

składnia:

kolokacje:

(1.2) kancelaria notarialna • kancelaria parafialna • kancelaria sejmu

(1.5) kancelaria monarsza

synonimy:

(1.1) biuro

(1.2) sekretariat

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kanclerz m, kanclerzyna m, kanclerzanka ż, kancelista m

przym. kancelaryjny, kanclerski

związki frazeologiczne:

etymologia:

śwn. kanzellerīe < łac.^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) office, kancelaria ambasadora, konsula: chancellery
• białoruski: (1.1) канцылярыя ż; (1.2) канцылярыя ż
• niemiecki: (1.1) Kanzlei ż
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• słowacki: (1.1) kancelária ż
• wilamowski: (1.1) kanclaei ż,kanclȧj ż, kansylaj ż; (1.2) kanclaei ż, kanclȧj ż, kansylaj ż

źródła:

 Hasło „kancelaria” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.