intryga (język polski)

wymowa:

IPA: [ĩnˈtrɨɡa], AS: [ĩntryga], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) chytre, podstępne działanie, zwykle przez wzajemne skłócenie jakichś osób, zmierzające do osiągnięcia jakiegoś celu

(1.2) w utworach fabularnych, zwykle w dramacie: zbieg okoliczności lub umyślne działanie postaci, wywołujące konflikt i prowadzące do zmiany kierunku akcji

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	intryga	intrygi
dopełniacz	intrygi	intryg
celownik	intrydze	intrygom
biernik	intrygę	intrygi
narzędnik	intrygą	intrygami
miejscownik	intrydze	intrygach
wołacz	intrygo	intrygi

przykłady:

(1.1) Intryga Janka miała opłakane skutki.

(1.2) Intryga w tej książce jest znakomita i nieprzewidywalna.

składnia:

kolokacje:

(1.1) prowadzić niecną intrygę • zetknąć się z misterną intrygą • wciągać kogoś w sieć intryg

synonimy:

(1.1) podstęp, knowanie, matactwo, machinacja

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. intryganctwo n, intrygant m, intrygantka ż

przym. intrygancki

czas. intrygować

związki frazeologiczne:

snuć sieć intryg • snuć intrygi

etymologia:

franc. intrigue^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) intrigue
• arabski: (1.1) خداع، دسيسة، مكيدة، كيد
• białoruski: (1.1) інтрыга ż
• bułgarski: (1.1) интрига ż
• duński: (1.1) intrige w; (1.2) intrige w
• esperanto: (1.1) intrigo; (1.2) intrigo
• fiński: (1.1) juoni, juonittelu
• francuski: (1.1) intrigue ż
• gudźarati: (1.1) ખટપટ ż (khaṭapaṭa)
• hiszpański: (1.1) intriga ż
• interlingua: (1.1) intriga; (1.2) intriga
• islandzki: (1.1) undirferli n, brögð n/lm
• jidysz: (1.1) מאַניפֿאָרגע ż (maniforge)
• niemiecki: (1.1) Intrige ż
• rosyjski: (1.1) интрига ż, происки lm, козни lm; (1.2) интрига ż
• szwedzki: (1.1) intrig w
• węgierski: (1.1) intrika; (1.2) intrika
• włoski: (1.1) intrigo m, tresca ż

źródła: