dręczyciel (język polski)
- wymowa:
- IPA: [drɛ̃n͇ˈʧ̑ɨʨ̑ɛl], AS: [drẽṇčyćel], zjawiska fonetyczne: zmięk.• udziąs.• nazal.• asynch. ę
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba, która kogoś dręczy, zamęcza, znęca się
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dręczyciel dręczyciele dopełniacz dręczyciela dręczycieli celownik dręczycielowi dręczycielom biernik dręczyciela dręczycieli narzędnik dręczycielem dręczycielami miejscownik dręczycielu dręczycielach wołacz dręczycielu dręczyciele - przykłady:
- (1.1) W małżeństwie jedna ze stron przeważnie dominuje drugą, stając się jej bezkarnym dręczycielem, fizycznym i moralnym.[1]
- składnia:
- (1.1) dręczyciel + D.
- kolokacje:
- (1.1) dręczyciel zwierząt / słabszych / rodziny / uczniów • dręczyciel szkolny / w pracy
- synonimy:
- (1.1) gnębiciel, ciemiężca, ciemiężyciel
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dręczenie n, udręka ż, udręczenie n, zadręczenie n
- forma żeńska dręczycielka ż
- czas. dręczyć ndk., udręczyć dk., zadręczyć dk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Maria Kłańska Daleko od Wiednia. Galicja w oczach pisarzy niemieckojęzycznych, 1771-1918, Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas, Kraków 1991, ISBN 83-7052-021-9, s. 52
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.