udręczenie (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌudrɛ̃n͇ˈʧ̑ɛ̃ɲɛ], AS: [udrẽṇčẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• udziąs.• nazal.• asynch. ę • -ni…• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) książk. rzecz. odczas. od udręczyć
- (1.2) książk. przyczyna cierpień i kłopotów, udręka
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik udręczenie dopełniacz udręczenia celownik udręczeniu biernik udręczenie narzędnik udręczeniem miejscownik udręczeniu wołacz udręczenie - (1.2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik udręczenie udręczenia dopełniacz udręczenia udręczeń celownik udręczeniu udręczeniom biernik udręczenie udręczenia narzędnik udręczeniem udręczeniami miejscownik udręczeniu udręczeniach wołacz udręczenie udręczenia - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) nieudręczenie
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dręczycielka ż, dręczyciel mos, udręka ż, udręczanie n ndk.
- czas. udręczyć dk., udręczać ndk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- rumuński: (1.2) otravă ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.