udręczać (język polski)

wymowa:
IPA: [uˈdrɛ̃n͇ʧ̑aʨ̑], AS: [udrṇčać], zjawiska fonetyczne: udziąs.nazal.asynch. ę 
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. udręczyć)

(1.1) książk. przysparzać cierpień fizycznych lub psychicznych, męczyć, dokuczać

czasownik zwrotny niedokonany udręczać się (dk. udręczyć się)

(2.1) książk. przysparzać sobie samemu cierpień fizycznych lub psychicznych
(2.2) książk. przysparzać sobie nawzajem cierpień fizycznych lub psychicznych
odmiana:
(1.1) koniugacja I
(2.1-2) koniugacja I
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. udręka ż, udręczanie n, udręczenie n, dręczycielka ż
czas. udręczyć dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.