darń (język polski)

wymowa:

IPA: [darʲɲ], AS: [darʹń], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zwarty splot trawy, czasem wraz z innymi roślinami, silnie związany z wierzchnią warstwą gleby; pocięta na płaty używana jest jako umocnienie skarp, nasypów, mogił; zob. też darń w Wikipedii

(1.2) splot korzeni oraz pędów roślin (nie traw) tworzących ścisłą powierzchnię na ziemi lub wodzie

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	darń	darnie
dopełniacz	darni	darni
celownik	darni	darniom
biernik	darń	darnie
narzędnik	darnią	darniami
miejscownik	darni	darniach
wołacz	darni	darnie

przykłady:

(1.1) Oprócz tego szczątka budowli sczerniałego na horodyszczu nie było nic: ani drzewa, ani kamienia, pokrywała je darń, skąpe zioła i stare kretowiny^[1].

składnia:

kolokacje:

(1.1) pokryty darnią

(1.2) darń leśna

synonimy:

(1.1) darnina

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) gleba

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. darniówka ż

czas. drzeć ndk.

przym. darniowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

prasł. *dŕ̥nъ, prasł. *dŕ̥no; od tego samego pierwiastka, który tkwi w czasowniku drzeć^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) sod
• białoruski: (1.1) дзёран m
• bułgarski: (1.1) чим m
• litewski: (1.1) veja ż, velėna ż
• wilamowski: (1.1) roza m, rōza m
• włoski: (1.1) piota ż, zolla ż

źródła: