cugle (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈʦ̑uɡlɛ], AS: [cugle]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
- (1.1) jeźdz. rzemienne pasy służące do kierowania koniem
- odmiana:
- (1.1) blp,
przypadek liczba mnoga mianownik cugle dopełniacz cugli celownik cuglom biernik cugle narzędnik cuglami miejscownik cuglach wołacz cugle - przykłady:
- (1.1) Pierwszy i trzeci szwadron polski skrócił cugle. Broń do ataku! (S. Żeromski: Popioły)
- (1.1) Runął w śnieg i ledwo utrzymał cugle. Po chwili namacał końcem stopy strzemię i gnał za saniami. (S. Żeromski: Popioły)
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) lejce
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- popuścić cugle • wygrać w cuglach
- etymologia:
- niem. Zügel[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- esperanto: (1.1) brido
- francuski: (1.1) rêne ż
- hiszpański: (1.1) rienda ż
- interlingua: (1.1) brida, redina
- islandzki: (1.1) tögl n
- niemiecki: (1.1) Zügel m
- nowogrecki: (1.1) ηνίο n
- wilamowski: (1.1) cyjgl m, łacyl
- źródła:
- ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. lejce.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.