cebulactwo (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) pogard. neol. zawistne, skąpe lub chamskie zachowanie[1][2][3]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik cebulactwo dopełniacz cebulactwa celownik cebulactwu biernik cebulactwo narzędnik cebulactwem miejscownik cebulactwie wołacz cebulactwo - przykłady:
- (1.1) Internauci nie pozostali obojętni na takie zachowanie jednej z głównych twarzy TVN-u. Okrzyknęli jego zachowanie mianem „cebulactwa”[4].
- (1.1) Nie mówię też o ludziach, którym w domu się nie przelewa – bieda to nie cebulactwo. Oszczędzanie to nie cebulactwo. Prostactwo, chamstwo, rozrywanie opakowań w sklepie albo kradzież – TO jest cebulactwo[5].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) kwintesencja / szczyt cebulactwa
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) wieśniactwo n
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. cebula ż, cebulka ż, cebularz m, cebularka ż, cebulak m
- przym. cebulowy, cebulkowy
- związki frazeologiczne:
- polactwo cebulactwo
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.