bzik (język polski)

wymowa:

​, IPA: [bʲʑik], AS: [bʹźik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) pot. żart. mania, lekkie szaleństwo, dziwactwo

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) przest. dziwak

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	bzik
dopełniacz	bzika
celownik	bzikowi
biernik	bzika
narzędnik	bzikiem
miejscownik	bziku
wołacz	bziku

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bzik	bziki
dopełniacz	bzika	bzików
celownik	bzikowi	bzikom
biernik	bzika	bzików
narzędnik	bzikiem	bzikami
miejscownik	bziku	bzikach
wołacz	bziku	bziki

przykłady:

(1.1) Piotr ma bzika na punkcie znaczków pocztowych. Bez przerwy chodzi do sklepu filatelistycznego i zna chyba na pamięć katalog znaczków pocztowych.

(1.1) Każdy ma jakiegoś bzika, każdy jakieś hobby ma, / a ja w domu mam chomika, kota, rybki oraz psa^[1].

składnia:

kolokacje:

(1.1) mieć bzika

synonimy:

(1.1) fioł, pot. fiksum, świr; wulg. pierdolec

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bzikostwo n, bzikowanie n, zbzikowanie n, bzowina ż

czas. bzikować ndk., zbzikować dk.

przym. bzikowaty, zbzikowany

związki frazeologiczne:

mieć bzika na punkcie czegoś

etymologia:

rzecz. odczas. od pol. bzykać, dawniej mającego także formę bzikać^[2]

por. kasz. bzik → giez, czes. bzik → szaleństwo, słc. bzik → szybka ucieczka^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) craze, fad, crank
• duński: (1.1) mani w
• francuski: (1.1) lubie ż, toquade ż
• hiszpański: (1.1) chifladura ż, manía ż, locura ż
• nowogrecki: (1.1) λόξα ż, παραξενιά ż, τρέλα ż
• rosyjski: (1.1) бзик m
• szwedzki: (1.1) fnatt w, dille n, vurm w, fix idé w, mani w

źródła: