dziwactwo (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) rzecz dziwaczna, coś dziwacznego
- (1.2) czyjeś dziwaczne przyzwyczajenie
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik dziwactwo dopełniacz dziwactwa celownik dziwactwu biernik dziwactwo narzędnik dziwactwem miejscownik dziwactwie wołacz dziwactwo - przykłady:
- (1.1) To pływające dziwactwo o nieokreślonych kształtach to nowy, nieznany dotąd gatunek meduzy.[1]
- (1.2) Mam po dziurki w nosie twoich dziwactw.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. zdziwienie n, dziwność ż, dziw m, dziwak m, dziwaczka ż, dziwaczenie n, zdziwaczenie n, dziwaczność ż
- czas. dziwaczeć, dziwaczyć ndk., zdziwaczeć dk.
- przym. dziwny, zdziwaczały, dziwaczny
- przysł. dziwnie, zdziwaczale
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.2) peculiarity, foible
- białoruski: (1.2) дзівацтва n
- rosyjski: (1.1) причуда ż, чудачество n
- źródła:
- ↑ osk, Super Express, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.