dziwaczka (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) kobieta o dziwnych upodobaniach i przyzwyczajeniach[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dziwaczka dziwaczki dopełniacz dziwaczki dziwaczek celownik dziwaczce dziwaczkom biernik dziwaczkę dziwaczki narzędnik dziwaczką dziwaczkami miejscownik dziwaczce dziwaczkach wołacz dziwaczko dziwaczki - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) cudaczka, ekscentryczka, fiksatka
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dziwaczność ż, dziwność ż, dziwaczenie n, zdziwaczenie n, dziwactwo n
- forma męska dziwak mos
- czas. dziwaczeć ndk., zdziwaczeć dk.
- przym. dziwaczny, dziwny, przedziwny
- przysł. dziwacznie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) pol. dziwak + -ka
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: dziwak
- białoruski: (1.1) дзівачка ż
- rosyjski: (1.1) чудачка ż, сумасбродка ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.