bumelant (język polski)
- wymowa:
- IPA: [bũˈmɛlãnt], AS: [bũmelãnt], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pracownik zaniedbujący pracę poprzez nieprzychodzenie do niej lub marnowanie czasu w pracy na pozapracowe czynności
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bumelant bumelanci dopełniacz bumelanta bumelantów celownik bumelantowi bumelantom biernik bumelanta bumelantów narzędnik bumelantem bumelantami miejscownik bumelancie bumelantach wołacz bumelancie bumelanci - przykłady:
- (1.1) Bumelant to dezerter z frontu walki o pokój i silną Polskę[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) obibok, wałkoń, próżniak, leń
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. bumelanctwo n, bumelka ż, bumelowanie n
- forma żeńska bumelantka ż
- czas. bumelować
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) niem. Bummelant[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) shirker
- esperanto: (1.1) maldiligentulo
- norweski (bokmål): (1.1) dagdriver
- źródła:
- ↑ Jan Tarasin: Polski plakat propagandowy, 1951 r.. retro.pewex.pl. [dostęp 2 czerwca 2023].
- ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 40-41.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.