bumelować (język polski)

wymowa:
IPA: [ˌbũmɛˈlɔvaʨ̑], AS: [bũmelovać], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. pob.
znaczenia:

czasownik

(1.1) pot. wykonywać obowiązki niedbale lub nie wykonywać ich wcale
odmiana:
(1.1) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Trochę bumeluje, trochę pracuje na boku nosząc kontenery z rybami[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) zob. próżnować
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bumelanctwo n, bumelka ż, bumelowanie n, bumelant m, bumelantka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. bummeln (wałęsać się)[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Łukasz Maciejewski, Starzy młodzi, „Polityka”, 29/10/2005, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 41.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.