świecić (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈɕfʲjɛ̇ʨ̑iʨ̑], AS: [śfʹi ̯ėćić], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.podw. art.i  j 
znaczenia:

czasownik nieprzechodni

(1.1) emitować, produkować światło
(1.2) pobudzać coś do świecenia
(1.3) daw. gw. więz. kłamać[1]
(1.4) jaśnieć na tle czegoś ciemniejszego

czasownik zwrotny świecić się

(2.1) to samo co (1.1)
(2.2) odbijać światło, lśnić
odmiana:
koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Na zewnątrz było szaro, słońce ledwo świeciło zza warstwy chmur.
(1.2) Przy schodzeniu do ciemnej piwnicy świecił przed siebie latarką, żeby nie potknąć się na schodach.
(1.4) Ona mówi: Jestem naga i świecę tyłkiem tak jak ty.[2]
(2.1) Świeca świeci się już kilka godzin.
(2.2) Zobacz, jak mi się buty świecą.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) palić się
(1.3) trajlować[1]
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. świecznik mrz/mzw, świecidełko n, świecenie, światło, światełko, świeca, świetlik, oświetlacz
czas. dk. poświecić, zaświecić, przeświecać
związki frazeologiczne:
świecić oczami • świecić przykładem • świeć Panie nad jego dusząnie wszystko złoto, co się świeci • oczy komuś się świecą do czegoś • świecić bakęjak w Wiliję gwiazdy świecą, kury dobrze jajka niesą
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 Słowniczek gwary więziennej, „Język Polski” nr 10/1913, s. 298.
  2. Ślady
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.