ścinać (język polski)

mężczyzna ścina (1.1) drzewo
wymowa:
IPA: [ˈɕʨ̑ĩnaʨ̑], AS: [śćĩnać], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. ściąć)

(1.1) oddzielać coś od całości lub od podstawy za pomocą ostrego narzędzia
(1.2) doprowadzić do krzepnięcia
(1.3) doprowadzić do koagulacji
(1.4) dokonywać egzekucji poprzez dekapitację
(1.5) sport. w tenisie i siatkówce posyłać piłkę nad siatką szybko i stromo w dół
(1.6) mot. o zakręcie: pokonywać skracając sobie drogę przez wewnętrzny pas

czasownik zwrotny niedokonany ścinać się (dk. ściąć się)

(2.1) o cieczy: przechodzić ze stanu ciekłego do stałego, krzepnąć
(2.2) sprzeczać się, kłócić się, konfrontować się
(2.3) dostawać na egzaminie ocenę niedostateczną
odmiana:
(1.1-6) koniugacja I
(2.1-3) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Mówił pan, że dosłownie lada tydzień nastąpi koniec świata, że zstąpią archaniołowie z ognistymi mieczami i będą ścinać głowy grzeszników[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) ścinać drzewa / gałęzie / trawę • ścinać piłą
synonimy:
(1.3) koagulować
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ścinka ż, ścinanie n, ścięcie n, ścinek m
czas. ciąć ndk., ściąć dk.
związki frazeologiczne:
ścinać z nóg • posła nie ścinają ani nie wieszają
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Piotr Krawczyk, Plamka światła, 1997, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.