sztetl (język polski)

sztetl (1.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) hist. etn. małe skupisko miejskie zachowujące tradycyjną obyczajowość żydowską, przed II wojną światową główny ośrodek demograficzny Żydów aszkenazyjskich w Europie Wschodniej; zob. też sztetl w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	sztetl	sztetle
dopełniacz	sztetlu / sztetla[1]	sztetli
celownik	sztetlowi	sztetlom
biernik	sztetl	sztetle
narzędnik	sztetlem	sztetlami
miejscownik	sztetlu	sztetlach
wołacz	sztetlu	sztetle

przykłady:

(1.1) Aż do czasów ostatniej wojny żydowskie dzielnice w większych miastach i małomiasteczkowe żydowskie sztetle były nieodłącznym, rzucającym się w oczy elementem krajobrazu Polski, w szczególności jej obszarów wschodnich.^[2]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) sztetł, miasteczko żydowskie

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) miasteczko

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

jid. שטעטל (sztetl)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) shtetl
• białoruski: (1.1) щетъл m
• czeski: (1.1) štetl m
• francuski: (1.1) shtetl m, schtetl m, stetl m
• jidysz: (1.1) שטעטל n (sztetl)
• niemiecki: (1.1) Schtetl n, Stetl n
• rosyjski: (1.1) штетл m

źródła: