rozprawa (język polski)

wymowa:

IPA: [rɔsˈprava], AS: [rosprava], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) praw. proces sądowy

(1.2) debata, dyskusja

(1.3) rodzaj pisemnej pracy naukowej

(1.4) rozstrzygnięcie sporu^[1]

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	rozprawa	rozprawy
dopełniacz	rozprawy	rozpraw
celownik	rozprawie	rozprawom
biernik	rozprawę	rozprawy
narzędnik	rozprawą	rozprawami
miejscownik	rozprawie	rozprawach
wołacz	rozprawo	rozprawy

przykłady:

(1.1) Dzisiaj rano poszedłem do sądu na rozprawę.

(1.3) O tym, że zależało mu na tym, aby traktat ten odebrany został jako poważna rozprawa naukowa świadczą zarówno liczne przypisy, w których podawał on uściślenia, wyjaśnienia i źródła swoich informacji, jak i dołączone do niego w formie aneksów różnego rodzaju dokumenty i listy (…)^[2]

składnia:

kolokacje:

(1.1) rozprawa sądowa

(1.3) rozprawa doktorska

synonimy:

(1.1) sprawa, przewód sądowy, proces

(1.2) dyskusja, debata, polemika, dysputa

(1.3) studium, opracowanie, elaborat, referat

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. rozprawianie n, rozprawienie n

zdrobn. rozprawka ż

czas. rozprawiać ndk., rozprawić dk., prawić ndk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) trial, hearing
• arabski: (1.1) محاكمة ż; (1.3) أطروحة ż
• bośniacki: rasprava ż
• estoński: (1.1) kohtuistung, istung, eelistung; (1.2) arutelu, debatt, diskussioon
• francuski: (1.1) procès m
• kataloński: (1.1) judici m
• niemiecki: (1.1) Gerichtsverhandlung ż (1.2) Verhandlung ż (1.3) Abhandlung ż
• wilamowski: (1.1) rozprawa ż; (1.3) rozprawa ż
• włoski: (1.1) processo m

źródła: