prowokator (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌprɔvɔˈkatɔr], AS: [provokator], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba dokonująca prowokacji
- (1.2) tajny agent działający w jakiejś organizacji, który jej szkodzi
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik prowokator prowokatorzy dopełniacz prowokatora prowokatorów celownik prowokatorowi prowokatorom biernik prowokatora prowokatorów narzędnik prowokatorem prowokatorami miejscownik prowokatorze prowokatorach wołacz prowokatorze prowokatorzy - przykłady:
- (1.1) Jan jest płatnym prowokatorem na usługach policji i pobiera za to regularne apanaże zupełnie bez skrupułów.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) podżegacz, podjudzacz, judziciel; przest. instygator
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. prowokacja ż, prowokacyjność ż, prowokatorstwo n, prowokowanie n, sprowokowanie n
- forma żeńska prowokatorka ż
- czas. prowokować ndk., sprowokować dk.
- przym. prowokacyjny, prowokatorski
- przysł. prowokacyjnie, prowokatorsko, prowokująco
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. provocateur
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.2) agent provocateur
- białoruski: (1.1) правакатар m
- czeski: (1.1) provokatér m
- duński: (1.1) provokatør w; (1.2) provokatør w
- francuski: (1.1) provocateur m
- hiszpański: (1.1) provocador m; (1.2) provocador m, agitador m
- łaciński: (1.1) provocator m
- niemiecki: (1.1) Provokateur m
- nowogrecki: (1.1) προβοκάτορας m; (1.2) προβοκάτορας
- rosyjski: (1.1) провокатор m, подстрекатель m; (1.2) провокатор m, υπονομευτής m
- ukraiński: (1.1) провокатор m; (1.2) провокатор m
- węgierski: (1.1) provokátor
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.