panicz (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈpãɲiʧ̑], AS: [pãńič], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) daw. niepełnoletni syn w szlacheckiej, zamożnej rodzinie
- (1.2) iron. mężczyzna młody, elegancki, żyjący wygodnie
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik panicz panicze dopełniacz panicza paniczów celownik paniczowi paniczom biernik panicza paniczów narzędnik paniczem paniczami miejscownik paniczu paniczach wołacz paniczu panicze - przykłady:
- (1.1) Nasz panicz zawsze jada śniadania o godzinie ósmej.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. pan m, pani ż, panna ż, panienka ż, paniusia ż, państwo mos, panisko n, panowanie n
- zdrobn. paniczyk m
- czas. panować, opanować
- przym. paniczowski, pański, Pański
- przysł. pańsko
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) pol. pan + -icz, pierwotnie st.pol. panic < st.pol. pan + -ic[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Henryk Gaertner, Gramatyka współczesnego języka polskiego. Część III, 1. Słowotwórstwo, Książnica – Atlas, Warszawa – Lwów 1934, s. 258.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.