panic (język angielski)

wymowa:

bryt. IPA: /ˈpænɪk/

wymowa amerykańska

​ ​

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) panika, popłoch

czasownik

(2.1) wywoływać panikę

(2.2) panikować

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. panicky

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

panic (język czeski)

wymowa:

IPA: [ˈpaɲit͡s]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) prawiczek

(1.2) przest. kawaler

(1.3) daw. panicz

odmiana:

(1)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	panic	panici / panicové
dopełniacz	panice	paniců
celownik	panici / panicovi	panicům
biernik	panice	panice
wołacz	panici	panici / panicové
miejscownik	panici / panicovi	panicích
narzędnik	panicem	panici

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

panic (interlingua)

wymowa:

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) paniczny

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

panic (język słowacki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) prawiczek^[1]

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) byť ešte panic

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. panickosť ż, panictvo n

przym. panický

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: