oportunizm (język polski)

wymowa:
IPA: [ˌɔpɔrˈtũɲism̥], AS: [oportũńism̦], zjawiska fonetyczne: zmięk.wygł.nazal.akc. pob.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) postawa moralna człowieka kierującego się w swym postępowaniu nie powszechnie przyjętymi zasadami, lecz tym, co w danej sytuacji jest dla niego korzystne; zob. też oportunizm w Wikipedii
(1.2) polit. przest. uleganie naciskowi burżuazji, polityka uchylania się od walki klasowej[1]
odmiana:
(1.1-2) blm,
przykłady:
(1.2) Po 1956 r. (PZPR) zeszła na pozycje oportunizmu i rewizjonizmu, przez co straciła poparcie proletariatu[3].
składnia:
kolokacje:
(1.1) oportunizm i koniunkturalizmbierność i oportunizm
(1.2) burżuazyjny oportunizm
synonimy:
(1.1) konformizm, koniunkturalizm, koniunkturalność
antonimy:
(1.1) nonkonformizm
hiperonimy:
(1.1) postawa, wyrachowanie
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. oportunista mos, oportunistka ż
przym. oportunistyczny
przysł. oportunistycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „oportunizm” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 1 2 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
  3. Życie, nr 28.01, Warszawa, 2000 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.