ministrant (język polski)
ministranci (1.1)
- wymowa:
- IPA: [mʲĩˈɲistrãnt], AS: [mʹĩńistrãnt], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) rel. chłopiec pełniący funkcję pomocnika katolickiego prezbitera, głównie podczas sprawowania mszy; zob. też ministrant w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ministrant ministranci dopełniacz ministranta ministrantów celownik ministrantowi ministrantom biernik ministranta ministrantów narzędnik ministrantem ministrantami miejscownik ministrancie ministrantach wołacz ministrancie ministranci - przykłady:
- (1.1) Od dziewiątego roku życia, co niedziela służyłem jako ministrant do mszy.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) być / zostać ministrantem • pełnić funkcję ministranta • kandydat na ministranta • ministrant światła / krzyża / księgi / ołtarza / wody / kadzidła
- synonimy:
- (1.1) gw. (Śląsk Cieszyński) żoczek
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ministrantura ż
- forma żeńska ministrantka ż
- przym. ministrancki, ministerialny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) niem. Ministrant[1] < łac. ministrans → pomocnik < łac. ministrare → służyć, podawać do stołu[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) altar server, altar boy
- baskijski: (1.1) meza-laguntzaile, mezalagun, beretter
- czeski: (1.1) ministrant m
- francuski: (1.1) servant de messe m, enfant de chœur m
- hiszpański: (1.1) monaguillo m
- irlandzki: (1.1) cléireach m
- niemiecki: (1.1) Ministrant m, Messdiener m
- nowogrecki: (1.1) παπαδάκι n, παπαδοπαίδι n
- portugalski: (1.1) coroinha m
- rosyjski: (1.1) министрант m
- wenecki: (1.1) zagheto m
- wilamowski: (1.1) ministrant m
- włoski: (1.1) chierichetto m, abatino m, ministrante m
- źródła:
- ↑ Hasło „ministrant” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.
- ↑ Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
ministrant (język czeski)
ministranti (1.1)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski żywotny
- (1.1) rel. ministrant
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ministrant ministranti dopełniacz ministranta ministrantů celownik ministrantovi / ministrantu ministrantům biernik ministranta ministranty wołacz ministrante ministranti miejscownik ministrantovi / ministrantu ministrantech narzędnik ministrantem ministranty - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. ministrantský
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
ministrant (język wilamowski)
ministranta (1.1)
- zapisy w ortografiach alternatywnych:
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) rel. ministrant
- odmiana:
- (1.1) lp ministrant, lm ministranta
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) łac. ministrans
- uwagi:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.