ministra (język polski)
- wymowa:
- IPA: [mʲĩˈɲistra], AS: [mʹĩńistra], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
rzeczownik, forma fleksyjna
- (2.1) D. i B. lp od: minister
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ministra ministry dopełniacz ministry ministr celownik ministrze ministrom biernik ministrę ministry narzędnik ministrą ministrami miejscownik ministrze ministrach wołacz ministro ministry - przykłady:
- (1.1) W ubiegły poniedziałek ministra sportu wzięła udział w uroczystym otwarciu nowego stadionu.
- składnia:
- (1.1) ministra + D.
- kolokacje:
- (1.1) ministra zdrowia / finansów / rolnictwa / sportu / …
- synonimy:
- (1.1) minister, pani minister, ministerka
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ministerstwo n, ministerka ż, ministrowa ż, ministrówna ż, ministrant m, ministrantka ż, ministrantura ż, ministrowanie n
- forma męska minister m
- czas. ministrować
- przym. ministerialny, ministrancki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) pol. minister + -a albo łac. ministra
- uwagi:
- (1.1) neologizm spopularyzowany w lutym 2012 r. przez minister Joannę Muchę a także i wcześniej przez Izabelę Jarugę-Nowacką[1]. Dzisiaj wykorzystywany przez wiele ogólnopolskich mediów, głównie liberalnych i lewicowych.
- tłumaczenia:
- (1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: minister
- czeski: (1.1) ministryně ż
- hebrajski: (1.1) שרה ż
- hiszpański: (1.1) ministra ż
- łaciński: (1.1) ministra ż
- niemiecki: (1.1) Ministerin ż
- nowogrecki: (1.1) υπουργός ż
- słoweński: (1.1) ministrica ż
- źródła:
ministra (język hiszpański)
- wymowa:
- IPA: [mĩ.ˈniș.tɾa]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) pani minister, ministra
- (1.2) ministrowa
- (1.3) przełożona zakonu trynitarek
- odmiana:
- (1.1-3) lm ministras
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ministerio m, ministro m, ministración ż
- czas. ministrar
- przym. ministerial, ministrable
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- forma żeńska od ministro
- uwagi:
- źródła:
ministra (język łaciński)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) służąca[1]
- odmiana:
- (1) ministr|a, ~ae (deklinacja I)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ministra ministrae dopełniacz ministrae ministrārum celownik ministrae ministrīs biernik ministram ministrās ablatyw ministrā ministrīs wołacz ministra ministrae - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) ministratrix
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. ministro
- przym. ministerialis, ministratorius
- rzecz. ministerialis m, ministerium n, ministratio ż, ministrator m, ministratrix ż, ministratus m, ministrum n
- forma męska minister m
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wydanie V, Wydawnictwo Diecezjalne, Sandomierz 2013, ISBN 978-83-257-0542-8, s. 423.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.