kronikarz (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) liter. osoba, która napisała lub pisze kronikę

(1.2) osoba śledząca i opisująca przebieg faktów, np. w czasopiśmie

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kronikarz	kronikarze
dopełniacz	kronikarza	kronikarzy
celownik	kronikarzowi	kronikarzom
biernik	kronikarza	kronikarzy
narzędnik	kronikarzem	kronikarzami
miejscownik	kronikarzu	kronikarzach
wołacz	kronikarzu	kronikarze

przykłady:

(1.1) Historycy uznają wielkość kronikarza, jakkolwiek są w jego tekstach opowieści ubarwione elementami legendarnymi, ale pamiętajmy, że pisał on w celach dydaktycznych^[1].

(1.2) Kronikarz brochowski nie mógł opuścić takiego wydarzenia^[2].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) dziejopisarz, dziejopis, rocznikarz

(1.2) faktograf, memuarysta, chronograf, annalista

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kronika ż, kronikarstwo n

forma żeńska kronikarka ż

przym. kronikarski

przysł. kronikarsko

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. kronika + -arz < łac. chronica < gr. χρονικός < gr. χρόνος

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) chronicler
• baskijski: (1.1) kronikari
• czeski: (1.1) kronikář m
• hiszpański: (1.1) cronista m; (1.2) cronista m, analista m
• nowogrecki: (1.1) χρονικογράφος m, χρονογράφος m; (1.2) χρονικογράφος m, χρονογράφος m
• słowacki: (1.1) kronikár m
• węgierski: (1.1) krónikaíró
• włoski: (1.1) cronista m; (1.2) cronachista m

źródła: