kontuar (język polski)
kontuar (1.1)
kontuar (1.2) organów
- wymowa:
- IPA: [kɔ̃nˈtuwar], AS: [kõntuu̯ar], zjawiska fonetyczne: nazal.• epenteza ł
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) blat oddzielający sprzedawcę, szatniarza itp. od klienta; zob. też kontuar w Wikipedii
- (1.2) muz. stół gry w organach piszczałkowych
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kontuar kontuary dopełniacz kontuaru kontuarów celownik kontuarowi kontuarom biernik kontuar kontuary narzędnik kontuarem kontuarami miejscownik kontuarze kontuarach wołacz kontuarze kontuary - przykłady:
- (1.1) W tej pizzerii w Gdyni, za kontuarem stoi od lat ta sama wredna baba.
- (1.2) Kontuar jest głównym miejscem pracy organisty.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) lada, bar
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1-2) franc. comptoir[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- francuski: (1.1) comptoir m
- hiszpański: (1.1) mostrador m; (1.2) consola ż
- jidysz: (1.1) צאָלבאַנק ż (colbank)
- nowogrecki: (1.1) πάγκος m (πωλήσεων); (1.2) κονσόλα ż (εκκλησιαστικού οργάνου)
- źródła:
- ↑
Hasło „kontuar” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.