kłótnik (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pot. osoba, która często kłóci się z innymi
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kłótnik kłótnicy dopełniacz kłótnika kłótników celownik kłótnikowi kłótnikom biernik kłótnika kłótników narzędnik kłótnikiem kłótnikami miejscownik kłótniku kłótnikach wołacz kłótniku kłótnicy - przykłady:
- (1.1) Ileż trzeba złości, aby Sejm, gdzie elita kraju miała stanowić prawo i rozważnie dyskutować o Polsce, zmienić w sabat kłótników?[1]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) daw. kłótniarz
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kłótnia ż, kłótniarz m
- forma żeńska kłótnica ż
- czas. kłócić ndk.
- przym. kłótliwy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. kłócić (się) + -nik
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) quarreler, quarreller, wrangler
- źródła:
- ↑ Jerzy Surdykowski, Złość, „Gazeta Krakowska”, 2006-03-20, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.