habilitacja (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) nauk. urz. procedura pozwalająca na uzyskanie stopnia naukowego wyższego niż stopień doktora; po jego zdobyciu można się ubiegać o tytuł profesora; zob. też habilitacja w Wikipedii
- (1.2) pot. stopień naukowy uzyskany w procedurze habilitacji (1.1)
- (1.3) pot. rozprawa naukowa wymagana podczas procedury habilitacji (1.1), rozprawa habilitacyjna
- (1.4) daw. publiczne wygłoszenie wykładu habilitacyjnego i obrona własnej rozprawy naukowej
- odmiana:
- (1.1-4)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik habilitacja habilitacje dopełniacz habilitacji habilitacji celownik habilitacji habilitacjom biernik habilitację habilitacje narzędnik habilitacją habilitacjami miejscownik habilitacji habilitacjach wołacz habilitacjo habilitacje - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) przeprowadzić habilitację • przystąpić do habilitacji • wstrzymać / zablokować habilitację
- (1.2) mieć habilitację
- (1.3) wydać (swoją) habilitację
- (1.4) wygłosić habilitację • wysłuchać habilitacji • przyjąć habilitację
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. habilitant mos, habilitantka ż
- czas. habilitować ndk., habilitować się ndk.
- przym. habilitacyjny, habilitowany
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Habilitation < śr.łac. habilitatio < łac. habilitatus < łac. habilitō → czynić zdatnym, użytecznym
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) habilitation
- bułgarski: (1.1) хабилитация ż; (1.3) хабилитация ż
- czeski: (1.1) habilitace ż
- francuski: (1.1) habilitation ż
- hiszpański: (1.1) habilitación ż
- łaciński: (1.1) habilitatio ż
- niemiecki: (1.1) Habilitation ż; (1.2) Habilitation ż; (1.3) Habilitationsschrift ż
- słowacki: (1.1) habilitácia m
- włoski: (1.1) abilitazione m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.