grubianin (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ɡruˈbʲjä̃ɲĩn], AS: [grubʹi ̯ä̃ńĩn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) książk. człowiek zachowujący się niekulturalnie, ordynarnie
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik grubianin grubianie dopełniacz grubianina grubianów / grubian[1] celownik grubianinowi grubianom biernik grubianina grubianów / grubian narzędnik grubianinem grubianami miejscownik grubianinie grubianach wołacz grubianinie grubianie depr. M. i W. lm: (te) grubiany[2] - przykłady:
- (1.1) Przyzwyczajony do prostoty jestem, niech mi świat pozwoli umrzeć poczciwym grubianinem[3].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) uchodzić za grubianina
- synonimy:
- (1.1) bamber, brutal, cham, gbur, jaskiniowiec, kmieć, kmiotek, prostak, prymityw, wieśniak
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. grubianienie n, grubiaństwo n, grubjanin mos
- czas. grubianić ndk.
- forma żeńska grubianka ż
- przym. grubiański
- przysł. grubiańsko
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Grobian → gbur
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) boor
- białoruski: (1.1) грубіян m
- jidysz: (1.1) גראָבער פֿליגל m (grober fligl)
- ukraiński: (1.1) грубіян m (grubìân)
- źródła:
- ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
- ↑
Hasło „grubianin” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online. - ↑ Ignacy Krasicki, Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki (wyd. 1830)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.