cudowność (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ʦ̑uˈdɔvnɔɕʨ̑], AS: [cudovność]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) cecha tego, co cudowne, wspaniałe, niezwykłe, piękne itp.
- (1.2) cecha rzeczy cudownej, związanej z cudem, powstałej na skutek cudu
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik cudowność cudowności dopełniacz cudowności cudowności celownik cudowności cudownościom biernik cudowność cudowności narzędnik cudownością cudownościami miejscownik cudowności cudownościach wołacz cudowności cudowności - przykłady:
- (1.1) Cudowność jest zawsze piękna, wszystko jedno jaka cudowność, nie ma cudowności, która by nie była piękna[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) wspaniałość, niezwykłość
- (1.2) nadprzyrodzoność, nieziemskość
- antonimy:
- (1.1) okropność, okropieństwo
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. cud mrz, cudak mos, cudactwo n, cudaczność ż, cudowanie n, cudaczenie n
- czas. cudować ndk., cudaczyć ndk.
- przym. cudowny, cudny, cudaczny
- przysł. cudownie, cudnie, cudacznie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. cudowny + -ość
- uwagi:
- tłumaczenia:
- łaciński: (1.1) mirificentia ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.