brabant (język polski)
brabant (1.1)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
- (1.1) hipol. jeźdz. koń rasy belgijskiej; zob. też brabant w Wikipedii
- (1.2) zootechn. rasa kur; zob. też brabant w Wikipedii
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (2.1) ogrod. bot. odmiana tui
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik brabant brabanty dopełniacz brabanta brabantów celownik brabantowi brabantom biernik brabanta brabanty narzędnik brabantem brabantami miejscownik brabancie brabantach wołacz brabancie brabanty - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik brabant brabanty dopełniacz brabanta brabantów celownik brabantowi brabantom biernik brabanta brabanty narzędnik brabantem brabantami miejscownik brabancie brabantach wołacz brabancie brabanty - przykłady:
- (1.1) Zaprzągł dereszowatego brabanta i zaczął orać.
- (1.2) Chłopka sypnęła ziarek swoim brabantom i znowu schowała się w chałupie.
- (2.1) Ogrodnik wiedział, że walcowate brabanty nie brązowieją na zimę.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) belg
- (1.2) brabant zagrodowy
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) koń
- (2.1) żywotnik
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Brabancja ż, Brabantczyk mos, Brabantka ż
- przym. brabancki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. Brabancja
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.