birbant (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈbʲirbãnt], AS: [bʹirbãnt], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. mężczyzna prowadzący hulaszczy tryb życia

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	birbant	birbanci
dopełniacz	birbanta	birbantów
celownik	birbantowi	birbantom
biernik	birbanta	birbantów
narzędnik	birbantem	birbantami
miejscownik	birbancie	birbantach
wołacz	birbancie	birbanci
depr. M. i W. lm: (te) birbanty

przykłady:

(1.1) Ojciec całe życie był birbantem, dbał o uciechy, ale własne, zaś rodzinę traktował jak piąte koło u wozu.

(1.1) Posiadał wysoką szarżę w wojsku i przyjechał niby to na służbę, ale zdawał się tylko zabawiać miłostkami, pokazując się birbantem i zapamiętałym graczem, czym jednał sobie przyjaciół i sławę najmilszego kompaniona.^[1]

składnia:

kolokacje:

(1.1) być / zostać birbantem • uchodzić za birbanta • nazywać kogoś birbantem

synonimy:

(1.1) utracjusz, hulaka, lekkoduch, złoty młodzieniec, bibosz

antonimy:

(1.1) świętoszek

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. birbanteria ż, birbantowanie n

forma żeńska birbantka ż

czas. birbantować ndk.

przym. birbancki

przysł. birbancko

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) wł. birbante → oszust, łotr^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• hiszpański: (1.1) juerguista m, vividor m, jaranero m

źródła: