bęcwał (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈbɛ̃nʦ̑faw], AS: [bẽncfau̯], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• nazal.• asynch. ę
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy[1]
- (1.1) pogard. osoba bezmyślna (i często leniwa)
- (1.2) osoba leniwa
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bęcwał bęcwały dopełniacz bęcwała bęcwałów celownik bęcwałowi bęcwałom biernik bęcwała bęcwałów / bęcwały narzędnik bęcwałem bęcwałami miejscownik bęcwale bęcwałach wołacz bęcwale bęcwały - przykłady:
- (1.1) Ten bęcwał nawet nie odrobił zadań.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) bałwan, baran, błazen, cep, ciećwierz, ciołek, cymbał, debil, idiota, kapuściana głowa, matoł, półgłówek, przygłup, tępak, tłuk, jełop, osioł, niedołęga, niemrawiec, safanduła
- (1.2) leń, próżniak, wałkoń
- antonimy:
- (1.1) mędrzec
- (1.2) pracuś
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. bandzwoł m
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) dolt, dullard, goof, blockhead, oaf
- hiszpański: (1.1) bolo m, torpe m, zopenco m; (1.2) haragán m, holgazán m
- niemiecki: (1.1) Tölpel, Trottel
- rosyjski: (1.1) остолоп m
- źródła:
- ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.