tępak (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈtɛ̃mpak], AS: [tẽmpak], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pot. obraź. osoba tępa, głupia, mało inteligentna, bezmyślna
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik tępak tępaki[1][2] dopełniacz tępaka tępaków celownik tępakowi tępakom biernik tępaka tępaków narzędnik tępakiem tępakami miejscownik tępaku tępakach wołacz tępaku tępaki ndepr. M. i W. lm: (ci) tępacy[1] - przykłady:
- (1.1) Nie wyrabiam, co za tępak!
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) głupek, bęcwał, jełop
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. tępota ż, tępaczek mos
- forma żeńska tępaczka ż
- przym. tępy
- przysł. tępo
- czas. tępić ndk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) blockhead, dunderhead, dimwit
- bułgarski: (1.1) тъпак m
- francuski: (1.1) ducon, conifié
- hiszpański: (1.1) zopenco m, torpón m, ceporro m
- jidysz: (1.1) יאָנץ m (jonc), גראָבער קאָפּ m (grober kop), חכם m (chochem)
- niemiecki: (1.1) sturer Bock
- rosyjski: (1.1) тупица
- słowacki: (1.1) tupec; sprosták
- szwedzki: (1.1) dumhuvud n, dumbom w
- włoski: (1.1) duro di testa, capo di bomba, testa dura
- źródła:
- 1 2 Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.