Saloniki (język polski)

Saloniki (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌsalɔ̃ˈɲici], AS: [salõńiḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

(1.1) geogr. miasto w północnej Grecji^[1]; zob. też Saloniki w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blp

 

przypadek	liczba mnoga
mianownik	Saloniki
dopełniacz	Salonik
celownik	Salonikom
biernik	Saloniki
narzędnik	Salonikami
miejscownik	Salonikach
wołacz	Saloniki

przykłady:

(1.1) Najlepszą spanakopitę jadłem w Salonikach.

(1.1) Kalojan był bułgarskim carem, który w 1207 r. oblegał z wojskiem Saloniki. Ponoć w nocy przed podjęciem decydującego szturmu zmarł on w tajemniczych okolicznościach. Saloniczanie przypisali to zdarzenie interwencji ich świętego patrona^[2].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) przest. Tesaloniki; daw. Sołuń (hist. w kontekstach chrystianizacji Słowian i języka staro-cerkiewno-słowiańskiego)

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. saloniczanin mos, saloniczanka ż

hist. tesaloniczanin mos, tesaloniczanka ż, Tesaloniki mos

przym. salonicki

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) gr. Σαλονίκη < gr. Θεσσαλονίκη (Thessaloníki)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Thessaloniki, Salonica
• baskijski: (1.1) Tesalonika
• białoruski: (1.1) Салонікі lm
• czeski: (1.1) Soluň ż
• francuski: (1.1) Thessalonique ż
• hiszpański: (1.1) Salónica ż, Tesalónica ż
• islandzki: (1.1) Þessaloniki, Saloníka
• niemiecki: (1.1) Thessaloniki
• nowogrecki: (1.1) Θεσσαλονίκη ż
• rosyjski: (1.1) Салоники, Фессалоники
• słowacki: (1.1) Solún m
• włoski: (1.1) Salonicco ż

źródła: