Dublin (język polski)
Dublin (1.1)
- wymowa:
- , IPA: [ˈdublʲĩn], AS: [dublʹĩn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
- (1.1) geogr. stolica Irlandii; zob. też Dublin w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik Dublin dopełniacz Dublinu[1][2]
Dublina[2]celownik Dublinowi biernik Dublin narzędnik Dublinem miejscownik Dublinie wołacz Dublinie - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Dublinie • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Dublina • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Dublina • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Dublina • mieszkaniec / mieszkanka Dublina • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Dublinie • pochodzić z Dublina • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Dublina
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dublińczyk mos, dublinka ż
- przym. dubliński, poddubliński
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Dublin
- arabski: (1.1) دبلن
- baskijski: (1.1) Dublin
- białoruski: (1.1) Дублін m
- bułgarski: (1.1) Дъблин m
- czeski: (1.1) Dublin m
- francuski: (1.1) Dublin
- irlandzki: (1.1) Baile Átha Cliath
- islandzki: (1.1) Dyflinn
- koreański: (1.1) 더블린
- rosyjski: (1.1) Дублин m
- słowacki: (1.1) Dublin m
- szwedzki: (1.1) Dublin
- ukraiński: (1.1) Дублін m
- węgierski: (1.1) Dublin
- włoski: (1.1) Dublino ż
- źródła:
- ↑
Nazwy państw świata, ich stolic i mieszkańców, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2007, ISBN 978-83-239-9999-7, s. 18. - 1 2 Hasło „Dublin” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
Dublin (język angielski)
rzeczownik, nazwa własna
Dublin (język baskijski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, nazwa własna
Dublin (język czeski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny, nazwa własna
- (1.1) geogr. Dublin[1]
- odmiana:
- (1.1) blm
przypadek liczba pojedyncza mianownik Dublin dopełniacz Dublinu celownik Dublinu biernik Dublin wołacz Dubline miejscownik Dublině
Dublinunarzędnik Dublinem - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. dublinský
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Hasło „Dublin” w: Internetová jazyková příručka.
Dublin (język francuski)
rzeczownik, nazwa własna
- (1.1) geogr. Dublin
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Dublinois m, Dublinoise ż
- przym. dublinois
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
Dublin (interlingua)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, nazwa własna
- (1.1) geogr. Dublin
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
Dublin (język niemiecki)
Dublin (1.1)
- wymowa:
- lp IPA: [ˈdʌblɪn]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
- (1.1) geogr. Dublin (miasto)
- (1.2) geogr. Dublin (hrabstwo)
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza mianownik (das)[1] Dublin dopełniacz (des) Dublin
Dublinscelownik (dem) Dublin biernik (das) Dublin - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Dubliner m, Dublinerin ż
- przym. Dubliner
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
Dublin (język słowacki)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny, nazwa własna
- (1.1) geogr. Dublin[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik Dublin dopełniacz Dublinu[2] celownik Dublinu biernik Dublin miejscownik Dubline narzędnik Dublinom - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Dublinčan m, Dublinčanka ż
- przym. dublinský
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Zofia Jurczak-Trojan, Halina Mieczkowska, Elżbieta Orwińska, Maryla Papierz, Słownik słowacko-polski, t. II, P-Ž, TAiWPN Universitas, Kraków 2005, ISBN 83-242-0569-1, s. 662.
- ↑ Hasło „Dublin” w: Slovník súčasného slovenského jazyka A – G [Słownik współczesnego języka słowackiego A – G], gł. red. Klára Buzássyová i Alexandra Jarošová, Veda, vydavateľstvo Slovenskej akadémie vied, Bratysława 2006, ISBN 978-80-224-0932-4.
Dublin (język szwedzki)
Dublin (1.1)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, nazwa własna
- (1.1) geogr. Dublin
- odmiana:
- (1.1) nieodm.
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: stolice krajów Europy w języku szwedzkim
- źródła:
Dublin (język węgierski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, nazwa własna
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.