Heinkel He 219 Uhu

Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Ernst Heinkel Flugzeugwerke A.G.
Typ	dwumiejscowy nocny myśliwiec
Konstrukcja	dwusilnikowy średniopłat o konstrukcji metalowej, zakrytej ciśnieniowej kabinie, chowanym podwoziu z kółkiem przednim
Załoga	2 (pilot, operator radaru)
Historia
Data oblotu	15 listopada 1942
Lata produkcji	1942-1944
Liczba egz.	294 (z prototypami włącznie)[1]
Dane techniczne
Napęd	12-cylindrowy Daimler-Benz DB 603E (He 219A-7/R2)
Moc	1324 kW (He 219A-7/R2)
Wymiary
Rozpiętość	18,5 m (He 219A-7/R2)
Długość	16,34 m (He 219A-7/R2)
Wysokość	4,1 m (He 219A-7/R2)
Powierzchnia nośna	44,5 m² (He 219A-7/R2)
Masa
Własna	8345 kg (He 219A-7/R2)
Startowa	15100 kg (He 219A-7/R2)
Osiągi
Prędkość maks.	585 km/h (He 219A-7/R2)
Prędkość wznoszenia	600 m/min (He 219A-7/R2)
Pułap	9800 m (He 219A-7/R2)
Zasięg	1850 km (He 219A-7/R2)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 działka MG 151 kalibru 20 mm (2 w skrzydłach i 2 gondoli pod kadłubem), 2 działka MK 108 kalibru 30 mm tzw. Schräge Musik (umieszczone w kadłubie i zaklinowane pod kątem 65 stopni do przodu w górę, dla wersji He 219A-7/R2)
Wyposażenie dodatkowe
radary: FuG 220 Lichtenstein SN-2 i FuG 218 Neptun, odbiorniki radiowe: FuG 10P i FuG 16ZY, urządzenie identyfikujące swój-obcy FuG 25a, radiowysokościomierz FuG 101a, odbiornik sygnałów radionawigacyjnych pomagających podczas lądowania bez widoczności z ziemi FuB1 2F (dla wersji He 219A-7/R2)
Użytkownicy
Niemcy, po wojnie Wielka Brytania, USA i Czechosłowacja
Rzuty

Heinkel He 219 Uhu – nocny samolot myśliwski, konstrukcji niemieckiej z okresu II wojny światowej.

Konstruktorzy z zakładów Heinkla przystąpili w 1940 r. do pracy nad samolotem rozpoznawczym dalekiego zasięgu z kabiną ciśnieniową i trójkołowym podwoziem z kołem przednim; opracowali również wersję jako myśliwca bombardującego oraz przeznaczonego do działań na dużej wysokości^[2]. Alianci nasilali ataki powietrzne na Niemcy, wobec tego gen. Josef Kammhuber zdecydował o przekształceniu He 219 w myśliwiec nocny. Pierwszy lot odbył się 15 listopada 1942 roku, a chrzest bojowy przeszedł w nocy z 11 na 12 czerwca 1943 roku. Wyposażony był w radar krótkiego zasięgu – FuG 212 Liechtenstein C- 1, a następnie Liechtenstein C-1, SN-2. Samoloty były produkowane w Schwecht, planowano również produkcję w Mielcu, ale okazało się to niemożliwe z powodu braku wykwalifikowanego personelu. Pomimo znacznej skuteczności w zwalczaniu alianckich bombowców, produkcję tego myśliwca wstrzymano w maju 1944 roku na korzyść Ju 88 G i Dornier Do 335. Były przewidywane wersje rozwojowe tego samolotu: He 219C oraz He 319 i 419, ogółem wyprodukowano 268 samolotów (oraz 20 prototypów)^[2].

Najważniejsze wersje:

• He 219A-5/R1 uzbrojona w dwa działka MG 151 20 mm, dwa działka MK108 30 mm oraz dwa działka MK 108 "Schräge Musik"
• He 219A-5/R3 uzbrojona w dwa działka MG 151 20 mm, dwa działka MK108 30 mm oraz dwa działka MK 108 "Schräge Musik"
• He 219A-6 przeznaczony do zwalczania brytyjskich samolotów De Havilland Mosquito, pozbawiony opancerzenia i z uzbrojeniem zredukowanym do czterech działek MG 151 20 mm. Napęd stanowiły silniki DB 603 L wyposażone w dwustopniową sprężarkę mechaniczną o mocy startowej 1287 kW (1750 KM). Samolot osiągał 650 km/h.
• He 219 A-7 wersja o zwiększonym opancerzeniu, kabiną ciśnieniową, obaj członkowie załogi zajmowali fotele wyrzucane. Wyposażenie radiowe było bardzo bogate: radar FuG 220 Lichtenstein SN-2 oraz FuG 218 Neptun, odbiornik radiowy FuG 10P, urządzenie identyfikacyjne "swój – obcy" FuG 25 a. Na uzbrojenie składały się cztery działka MG 108 i MK 103 30mm oraz dwa działka MG 151 kalibru 20 mm (He 219 A-7/R-1).

Zobacz też

• Heinkel

Przypisy

Bibliografia

• Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945: Tom II. Warszawa: Wydawnictwo "Lampart", 1997. ISBN 83-86776-03-X.brak strony w książce
• Bogusław Wołoszański: Encyklopedia II wojny światowej front. Warszawa: Wydawnictwo "Amber", 1997. ISBN 83-7169-309-5.brak strony w książce