Blohm & Voss Bv 138 B-1
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Producent

Blohm + Voss

Typ

rozpoznawcza łódź latająca

Konstrukcja

metalowa

Załoga

6 osób

Historia
Data oblotu

15 lipca 1937

Lata produkcji

1937–1943

Wycofanie ze służby

1945

Liczba egz.

Wyprodukowane: 297. Obecnie: 1 (wydobyty z morza)

Dane techniczne
Napęd

3 dwusuwowe silniki tłokowe diesla Jumo 205D

Moc

3 x 880 KM

Wymiary
Rozpiętość

27,0 m

Średnica wirnika

czterołopatowy 3,0 m; trójłopatowy 3,30 m

Długość

19,9 m

Wysokość

6,6 m

Powierzchnia nośna

111,9 m²

Masa
Własna

8100 kg

Startowa

14700 kg

Osiągi
Prędkość maks.

275 km/h (na 6000 m)

Prędkość wznoszenia

220 m/min

Pułap

5,000 m

Zasięg

5000 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2x MG 151, 1x MG 15 lub MG 131
Użytkownicy
Niemcy
Rzuty
Rzuty samolotu

Blohm & Voss Bv 138 Seedrache – niemiecka łódź latająca, używana w czasie II wojny światowej przez Luftwaffe jako główny morski samolot rozpoznawczy dalekiego zasięgu. Wybudowano łącznie 297 egzemplarzy w latach 1938–1943.

Konstrukcja

Silnik Junkers Jumo 205 eksponowany w MLP w Krakowie

Bv 138 był górnopłatem napędzanym trzema silnikami, przy czym jeden z nich był (nietypowo dla konstrukcji niemieckich) umieszczony powyżej osi kadłuba napędzając czterołopatowe śmigło. Pozostałe dwa silniki, umieszczone były na skrzydłach i napędzały śmigła trójłopatowe. W wersjach prototypowych stosowano różne silniki o mocach od 650 do 1000 KM. W pierwszej wersji produkcyjnej BV 138 A-1 zastosowano silniki Jumo 205C o mocy maksymalnej 600 KM każdy, które od wersji BV 138 B-1zastąpiono dwusuwowymi wysokoprężnymi, 6-cylindrowymi silnikami Junkers Jumo 205D, o mocy 880 KM[1][2][3].

Użycie

Pierwsze użycie miało miejsce z trzema przedseryjnymi samolotami BV 138 A-01 do 03 do transportu żołnierzy podczas kampanii norweskiej. Przez resztę wojny BV 138 służył następnie jako samolot rozpoznawczy nad Morzem Północnym i Bałtyckim, a także nad kanałem La Manche i Oceanem Arktycznym. Niektóre BV 138 były również używane do trałowania min magnetycznych, gdzie silne pole magnetyczne generowane przez pierścień cewki zamontowany pod samolotem detonowało miny morskie wyposażone w zapalniki magnetyczne podczas niskiego lotu. Samoloty wyposażone w radar FuG 200 Hohentwiel były używane do zwalczania okrętów podwodnych. Silniki wysokoprężne dawały możliwość pobierania paliwa z niemieckich okrętów podwodnych, które wynurzyły się w umówionym miejscu daleko na Atlantyku. Skroplona woda w paliwie musiała zostać usunięta za pomocą specjalnego systemu, zanim mogła zostać wykorzystana przez silniki łodzi latającej[2].

Blohm & Voss BV 138 na kotwicy na jeziorze Siutghiol, w pobliżu Konstancy w Rumunii w 1943.


BV 138 wykazywał również dobre właściwości bojowe dzięki silnemu uzbrojeniu obronnemu. Jeden wielkokalibrowy karabin maszynowy MG 151 (od wersji B-1 działko 20 mm MG 151/20) w wieżyczce HDL 151 poruszanej hydraulicznie z przodu i dwoma 13 mm karabinami maszynowymi MG 131 z tyłu. Mógł zabrać 3 x 50 kg bomby, lub 2 x 150 kg bomby głębinowe (wersja B-1); 6 x 50 kg bomby lub 4 x 150 kg bomby głębinowe (wersja C-1)[2][3].

Przypisy

  1. ↑ Zbigniew Jankiewicz - Powstanie i upadek Luftwaffe. Kagero, Poznań, 1972, s. 278-279, język polski
  2. 1 2 3 Blohm und Voss Ha 138 'Der fliegende Holzschuh'. www.luftarchiv.de. [dostęp 2023-01-13].
  3. 1 2 Blohm & Voss Bv 138 Seedrache (Fliegender Holzschuh). www.luftwaffe-zur-see.de. [dostęp 2023-01-13].

Bibliografia / Źródła

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.