Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ |
samolot wielozdaniowy: pasażerski, kurierski, sanitarny, szkolny i rolniczy |
Konstrukcja |
dwusilnikowy dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie – wciągane w locie |
Załoga |
2 (pilot, nawigator) |
Historia | |
Data oblotu | |
Lata produkcji |
1935–1943[1] |
Wycofanie ze służby |
1954 |
Dane techniczne | |
Napęd | |
Moc |
240 KM każdy |
Wymiary | |
Rozpiętość |
21,00 m |
Długość |
14,10 m |
Wysokość |
4,30 m |
Powierzchnia nośna |
47,00 m² |
Masa | |
Własna |
2 000 kg |
Startowa |
2 800 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
255 km/h |
Pułap |
5 200 m |
Zasięg |
670 km |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
do 3 karabinów maszynowych MG 15 (w wersjach wojskowych) | |
Liczba miejsc | |
6 | |
Użytkownicy | |
Niemcy, Rumunia, Węgry, Bułgaria, Chorwacja, Turcja, Holandia, Szwecja, Czechosłowacja, ZSRR, Polska | |
Rzuty | |
Focke-Wulf Fw 58 Weihe (pol. Kania) – niemiecki wielozadaniowy samolot z okresu II wojny światowej.
Historia
Na początku lat trzydziestych XX wieku w niemieckiej wytwórni Focke-Wulf rozpoczęto pracę konstrukcyjne nad samolotem wielozadaniowym, który miał się stać odpowiednikiem brytyjskich samolotów Avro Anson i Airspeed Oxford.
W 1935 roku zbudowano pierwszy prototyp tego samolotu, który oznaczono jako Focke Wulf Fw 58 Weihe. Prototyp ten był zbudowany jako samolot pasażerski z dwuosobową załogą i zabierający 6 pasażerów. Samolotem tym zainteresowało się dowództwo Luftwaffe, które zamówiło jego wersję wojskową. Miał to być lekki samolot bombowy.
Równocześnie rozpoczęto produkcję seryjną. Samolot ten po uzbrojeniu w karabiny maszynowe wszedł na uzbrojenie Luftwaffe. Z uwagi na niewielki udźwig bomb, zaniechano jego dalszego rozwoju jako samolotu bombowego.
W trakcie produkcji seryjnej samolot ten był modyfikowany do różnych zadań. Powstały wersje różniące się wyposażeniem i uzbrojeniem: samolotu kurierskiego, do transportu pilnych przesyłek, treningowego (do szkolenia pilotów i nawigatorów samolotów bombowych), samolotu sanitarnego.
Łącznie w latach 1935 - 1943 wyprodukowano 1668 samolotów tego typu w różnych wersjach[1]
Wersje samolotu Focke-Wulf Fw 58
- Fw 58B-1 – samolot pasażerski, 6-miejscowy, lekki samolot transportowy (używany także jako treningowy
- Fw 58B-2 – lekki samolot bombowy, uzbrojony w 3 karabiny maszynowe karabinów maszynowych MG 15 (jeden w oszklonym nosie kadłuba, dwa w wieżyczce grzbietowej), 250 kg bomb
- Fw 58C – lekki samolot transportowy z dodatkowymi drzwiami po prawej stronie kadłuba
- Fw 58Ki-2 – 6-miejscowy samolot pasażerski z podwyższonym kadłubem
- Fw 58S – samolot sanitarny dla przewozu rannych
- Fw 58BW – wodnosamolot
Służba w lotnictwie
Samoloty Fw 58 zostały wprowadzone do Luftwaffe w 1937 roku jako samoloty kurierskie i łącznikowe i były używane w lotnictwie do końca II wojny światowej.
Były również użytkowane przez lotnictwo państw – sojuszników Niemiec: Rumunii, Węgier, Bułgarii, Chorwacji. Zostały również sprzedane do Turcji, Holandii i Szwecji. 25 sztuk wyprodukowano na licencji w Brazylii[3].
Samolot tego typu użytkowany był również w lotnictwie czechosłowackim pod oznaczeniem D-58.
Jeden taki samolot w wersji Fw 58C po II wojnie światowej znalazł się również w 9 Samodzielnej Eskadrze Łącznikowej Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, gdzie był użytkowany do 1954 roku, a następnie został przekazany do lotnictwa sanitarnego gdzie użytkowano go do 1959 roku[4].
Opis konstrukcji
Fw 58 Weihe to dwusilnikowy samolot o konstrukcji mieszanej. Podwozie główne – chowane w locie. Kabiny zakryte. Napęd – dwa silniki rzędowe
Przypisy
- 1 2 Ferenc A. Vajda, Peter G. Dancey: German aircraft industry and production, 1933-1945. Shreswbury: Airlife Publishing Ltd., 1998, s. 148. ISBN 1-85310-864-2. (ang.).
- 1 2 3 Ketley Barry Luftwaffe Fledglings 1935-1945 dla wersji Fw 58C
- ↑ Ketley Barry Luftwaffe Fledglings 1935-1945, strona 68
- ↑ Tadeusz Królikiewicz: Polski samolot i barwa. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1990, s. 179-180. ISBN 83-11-07238-8.
Bibliografia
- Barry Ketley: Luftwaffe Fledglings 1935-1945. Aldershot, Hants: Hikoki, 1996, s. 90 - strona 68. ISBN 0-9519899-2-8.